فرشته من، تمام هستي و وجودم، جان جانانم. امروز تنها چند کلمه، آن هم با مداد برايم نوشته بودي که تا قبل از فردا وضعيت جا و مکان تو مشخص نمي شود. چه اتلاف وقت بيهوده اي! چرا بايد اين غم و اندوه عميق وجود داشته باشد؟ آيا عشق ما نمي تواند بدون اينکه قرباني بگيرد ادامه پيدا کند؟ بدون اينکه همه چيزمان را بگيرد؟ آيا مي تواني اين وضع را عوض کني – اينکه من تماما به تو تعلق ندارم و تو هم نمي تواني تمام و کمال از آن من باشي؟
چه شگفت انگيز است! به زيبايي طبيعت که همان عشق راستين است. بنگر تا به آرامش برسي، عشق هست و نيست تو را طلب مي کند و به راستي حق با اوست. حکايت عشق من و تو نيز از اين قرار است. اگر به وصال کمال برسيم، ديگر از عذاب فراق آزرده نخواهيم شد.
بگذار براي لحظه اي از دنيا و مافيها رها شده و به خودمان بپردازيم. بي گمان يکديگر را خواهيم ديد. از اين گذشته نمي توانيم آنچه را که در اين چند روز در مورد زندگي ام پي برده ام در نامه بنويسم. اگر در کنارم بودي هيچ گاه چنين افکاري به سراغم نمي آمد. حرف هاي بسياري در دل دارم که بايد تو بگويم.
آه لحظه هايي هست که حس مي کنم سخن گفتن کافي نيست. شاد باش – اي تنها گنج واقعي من بمان – اي همه هستي من!
بدون شک خدايان آرامشي به ما ارزانتي خواهند داشت که بهترين هديه است.