عشق بدان معناست که تو باید بیاموزی به دیگران از برای خودشان احترام بگذاری. دیگران وسیله ای برای دست یافتن تو به اهدافت نیستند. این عمل، تنها عمل غیر اخلاقی در دنیاست. در واقع تمام اعمال غیر اخلاقی در این یک چیز ساده خلاصه می شوند: اگر دیگران را بعنوان یک وسیله بکارگیری، عمل تو غیر اخلاقی است. اگر به دیگران بعنوان یک مقصود و هدف احترام بگذاری، عمل تو اخلاقی است. و دیر یا زود طرف مقابل آزادی اش را از تو خواهد خواست و تو دچار ترس خواهی شد. تو دوست داری دیگران را در بند کنی، البته با زنجیرهای زیبا، زنجیرهای طلایی جواهرنشان. اما تو برای اینکار باید از فردا مطمئن باشی. در غیر اینصورت چه کسی می داند؟ معشوقت ممکن است تو را ترک گوید. تو نمی دانی که لحظه آینده چه اتفاقی خواهد افتاد، بنابراین می خواهی از لحظه آینده مطمئن شوی، ضمانت می خواهی و این ضمانت عشق را می کشد. و اینگونه است که زن و شوهرهایی وجود دارند- کسانی که عشق را قصابی کرده اند، عشق را کشته اند. امروز ازدواج پدیده ای همیشگی است، چون گلی پلاستیکی است. گل واقعی ناگزیر از نابود شدن است. بادی قوی می وزد و گلبرگهای آن را می پراکند. باید پذیرفت که زندگی سیلی دایمی است. عشق طوفان برپا می کند، اما اگر تو یکپارچه، استوار، هشیار و آگاه بمانی، آنگاه این طوفانها بسیار مفید می شوند. تو را توانگر می سازند.

نوشته شده در چهارشنبه 90/3/18ساعت 11:53 صبح توسط پری نسیم نظرات ( ) | |