خدا فقط یک زبان را می فهمد، زبان عشق را. اگر تو به هستی او عشق بورزی، هرچه را که لازم است به او بگویی می گویی و آنگاه دیگر لازم نیست در سر زمانی معین، با انجام فرایضی مشخص خدا را عبادت کنی. دینداری، فقط انجام فرایض نیست و هرگاه به رسم و آیین تبدیل شود می میرد. دینداری عشق است. زنده، پرتپش، پرضربان. پس به هستی عشق بورز. خدای آشکار و پنهان از عشق تو آگاه خواهد بود، زیرا که پنهان درست در پشت آشکار قرار دارد. هرچه که برای آشکار انجام دهی به پنهان می رسد. می بینی که مردم به اصطلاح دیندار چه می کنند؟ خدا را عبادت می کنند ولی همچنان پیروان یک دین، پیروان ادیان دیگر را می کشند و پیروان ادیان دیگر، پیروان ادیان دیگر را. آنان خدا را عبادت می کنند و همچنان افراد زنده را می کشند. همچنان آنچه را که خدا آفریده است می کشند و از بین می برند و در عین حال می گویند خدا آفریننده است! اینگونه بنظر می رسد که آنان فقط واژه هایی را تکرار می کنند که معنایش را نمی دانند. اگر خدا آفریننده است پس نابود کردن عملی است بر خلاف آفرییندگی او. بنابراین،‌تنها راه مشارکت با خدا آفریینده بودن است. تا آنجا که می توانی بیافرین. آفریننده باش. با عشق خود چیزی را به هستی ببخش. زندگی را از آنچه یافته ای کمی بهتر ساز. آنگاه که دنیا را ترک می کنی، آنرا کمی بهتر از آنچه یافته ای ترک کن تا درست و شایسته زندگی کرده باشی. آنگاه،‌ پاداشی بزرگ در انتظارت خواهد بود.